Hakaydecan

Son birkaç aydır yaşam felsefem ‘Kaliteli Yaşam’. Aslında bu felsefe benim için çok da yeni değil. On sene öncesinde de aynı felsefeyle yaşıyordum. Kayra’nın doğumundan sonra odak noktam ona kaydığı için kendimi geri plana atmıştım ta ki bu seneye kadar. Son yedi sene benim için ruhsal, psikolojik ve bedenen oldukça  ağır geçti. Son dönemlerde ise artık bünyem hiçbir alanda buna dayanamaz hale geldi. Bedenen ve psikolojik yorgunluğumun yanında da ruhsal olarak kendimi kaybetmeye başlamıştım. Okumaya devam et Bir Depresyon Hikayesi

Bu yazı, geçenlerde yazdığım ‘Kayra’nın Annesi Olmak‘ ile başlayan ANNE yazı dizisinin ikincisi. Bu sefer konumuz Özel Anne olmak. Tabi ki her anne kendine göre özeldir ama benim kast ettiğim özel bir çocuğa sahip olan anneler. Örneğin ben gibi.

Anne olacağımı öğrendiğimde ki saftrik heyecandan başlasak bu yazı bitmez tabi ki. Altı yıllık annelik hikayemi anlatmaya kalksam ortalık darmadağın olur, toparlayamayız. En iyisi başlangıcı ve bitişi belli olmayan bir yol izlemek sanırım. Tıpkı duygular gibi.

Her zaman için en zor olan, anlatılamayacak ve kesinlikle anlaşılamayacak olanı ifade etmeye çalışmaktır.  Peki bu çaba nedendir? Kim bilir? Belki küçük bir umut, kimi zaman sessiz bir çığlık, kimi zaman deşarj olma ihtiyacı, kimi zaman ben de insanım isyanı. Çok mu gerekli? Hayır ama neden olmasın?

Okumaya devam et Özel Anne-ler

Bir süredir kafamda yazıp, çizip duruyorum bu konuda ama bir türlü sığdıramadım. Beynimin, ruhumun, tüm benliğimin içinde, damarlarımda dolaşıyor bu annelik. Evet, Can’ın da annesiyim, o ayrı bir keyif ama Kayra’nın annesi olmak kendi içerisinde bir dünya.  Kolay mı? Kesinlikle hayır. Ama tarif edilemeyen başka duygular yüklü bu cümlenin altında. Belki de hayatın bütün gerçekliği, acımasızlığı, doyulmaz sevgisi, çaresizliği, seçilmişliği, başarısı, azmi, kayboluşu, zorluğu, nadideliği var. Okumaya devam et Kayra’nın Annesi Olmak

Teknoloji mi daha çılgın kadınlar mı onu bilemiyorum, Hangisi, hangisinden daha hızlı güncelleniyor onu da kestiremiyorum ama   iki dakika yerlerinde dursalar bi kesin ben de yetişicem.  Bir koşturma halindeyim. Bundan bir on yıl önceki performansım olsa hepsi benden sorulurdu ama hamlamışım galiba. Nefesim kesildi, başım döndü, ekrana balık gibi bakıyorum. Okumaya devam et Teknoloji mi Daha Çılgın, Yoksa Anneler mi?

Sonun da köşemi buldum. ( Gerçi Feng shui ‘olmaz’ dedi ama ne yapayım.)

Mekanlar çok önemli benim için. Bulunduğum ortama ne olursa olsun kendi kokumu yaymam lazım. Bir şekilde kendimce yerleşmem lazım. Bu huyum yüzünden hayatım boyunca az eşya taşımadım aslında. Üniversite de yurttan pikapla çıkan tek kişi bendim. Babamdan kalma iki demirli, dolaplı, dört raflı eski bir kitaplığım vardı. O kitaplık benimle birlikte yıllarca gezdi. Tabi ki yurda da taşıdım. Yanına olmazsa olmaz masamı kurdum. Mekan neresi olursa olsun eşyalar aynıydı. Yatağım, masam, kitaplığım ve duvar takvimim. Üniversiteden döndüğümde tabi ki kitaplığım üçe katlanarak bekar odama kuruldu. Bu sefer ek olarak bir de spor aleti eklendi. İşte dünyam tamamdı. Okumaya devam et Feng Shui ‘Olmaz’ Dedi

Değişim, gelişim, güç, sabır, irade, öz sorgulama, denge, arınma, yenilenme… bunlar benim 2016  kelimelerim. Benliğimdeki anlamları üzerinde çalışacağım, zor, çok zor kelimeler.

    Değişim, ancak refah bölgesini terk edebilenlerin yapabileceği bir şeydir. Refah bölgesi sahip olduğumuz, alıştığımız her şeydir. Oturduğumuz evden, işimizden, yaşadığımız şehirden, mutfakta kullandığmız   tabaklara kadar bize ait olan, neredeyse bizi biz yaptığına inandığımız her şey bu bölge içerisine girer. Bir de içimizdeki refah bölgesi var tabi. Sahip olduğumuzu düşündüğümüz karakterimiz, güvendiğimiz arkadaşlarımız, ailemiz, huylarımız, iyi veya kötü alışkanlıklarımız. Bir şeyleri değiştirebilmek için öncekilere olan bağımlılık derecesini kontrol edebilmek gerekir. Okumaya devam et 2016 Kelimeleri

Acaba 15 gündür yazdığım yarım yazıları birleştirsem nasıl bir şey çıkardı ortaya. Yok hiçbirinin sonu gelemedi bir türlü. Neden? çünkü çocukları uyutup işlerimi halledip yazmaya konsantre olana kadar gözlerim kapanıyor. İte kaka yarım sayfalık kelime avlıyorum hikayelerin gerisi rüyalara. Kayra’nin   çişi- ateşi, canın gazı – bezi derken zaten tek parça uyku kavramım da yok. E doğal olarak rüyalar da parça pinçik. Anlayacağınız yazıların sonu rüyalarda bile bitmiyor. Okumaya devam et Parça Pinçik

• Son 5 yılın ardından tatile girdim. Bu öyle bir iki günlük değil uzun süreli bir tatil sanki. Orijinal kafa tatili.

* İki çocukla tatil mi olur ya! Hele biri daha 3 aylık olmamış, diğeri dersen kendi başına koca bir dünya, hayırdır!! Kafa tatili derken? İyi misin? Okumaya devam et Kafa Tatili Verdim