Başlangıç ve son aynı nokta. Arasındaki mesafe hayat. Tekrardır daireyi tamamlayan. Başladığın yere geri dönmeni sağlayan. Tekrarlanan adımdır, nefestir seni canlı kılan. Sen hep farklının peşinde koşsan da deseninden belli aynılığın. Kalbin, gözün, ayağın bıkmadan usanmadan aynı deseni çizer. Bir ömür derdin illa farkı yakalamaksa eğer doğru yere bak. Tekrarın güzelliğini gör. Gördüğüne, duyduğuna dokunduğuna, canının yandığına anlam mı arıyorsun? Onları sese çevirip haykırmak mı istiyorsun? Dinle, bak, sesin sana tekrar geliyor. Duyanlara çarpıp çoğalarak geliyor. Sen çırpındıkça, haykırdıkça ses tekrar ediyor. Dünya koskoca bir aynı. Anlamı haykırarak bulmak zor. Ne kadar çabalarsan çabala ama dünyaya bağlanma. Döngünün hızına kapılıp ruhunu bir önceki durakta unutma. Sen zihnine uyma. O acele eder, önder gider çoğu zaman takılıp düşer. Elin hep kalbinde olsun. Senin ritmini en iyi o yakalar. Kapat gözlerini, zihnini kalbinin emrine ver. İsyankar olsa da zamanla o da ehlileşir. Geçmişe saklanmayı, geleceğe kaçmayı bırak. Bedeninle, nefesinle, kalbinle, zihninle burada kal. Ancak o zaman birbirimiziz görebiliriz, dokunabiliriz. Birlikte motif olabiliriz. Yalnızlık bize göre değil. Bu yüzden kaçma. Boğulacak kadar kalabalığa karışma. Işığını kaybedersen kaybolursun. Aydınlığın kendi ışığından değil, diğerlerinin ışığına karıştığından. Mesafe önemlidir. Ruhunun bedenine, kalbinin zihnine, nefesinin evrene mesafesi. Ancak doğru mesafeyle müziği duyar, semaya kalkarsın. Tekrarını kabul etiğin anda daireyi tamamlar ve yaşamaya başlarsın. Doğru müzikle gerçeği görürsün. Gerçeği görmek sadece bir andır. Yakalarsan ona karışırsın. Gerçek olursun ama bilemezsin, göremezsin. Sadece müziği duyarsın. Ritim sen olursun. Tekrarın farkını bulursun. Ondan sonrası yok. Olanı anlatacak ses, kelime, renk yok. Yok olabilirsen ışığın büyür. O kadar büyür ki diğerlerini içine alır, desen mandalaya ulaşır. İşte o zaman yokluktan hiçliğe geçersin. Ruhun sonu desek yalan, başı desen yalan. Başlangıç ve son birbirine karışır.